Fume

Ti, monstruiño

que habita nos máis fermosos lares,

nunha Arcadia paralela,

idílica, e case case

(ou sen case),

locus amoenus.

Sodes admirables

ti e máis a túa capacidade

de vivir, de sentir, de fluír.

De fuxir.

Podedes apreciar a calma,

a brisa e o vento e,

ás veces, e só ás veces,

incluso o fume.

Un fume que

aspirades e espirades,

pechade os ollos…

Pero teño unha pregunta,

sempre hai unha pregunta,

a que aspirades antes de espirar?

Sei que o xogo é cutre,

fala o típico poeta inexperto

(que son eu, reciprocamente),

mais insisto,

contestádeme.

A resposta seina ben,

é carpe diem,

vivir a vida,

que é curta,

e pasa pronto,

e son dous días,

e hai que gozala,

xa o sei.

E devolvo eu

(figuradamente)

(isto parece teatro xa),

é fume a vida?

O fume é un resto

do que un día ardeu

e do que un día fostes,

do que un día rematou e,

antes de marchar

definitivamente co vento,

decidiu deixar mínimo rastro

do que un día foi.

Gris (despois de durmir enriba do teu vómito)

Isto era un neno que, canto máis medraba, máis pequeno se facía, porque tiña un gran corazón. Aqueles que lle dicían que ser bo era moi bo, polo xeral, marchaban cos malos e o desprezo destes foille forxando unha armadura. Un día, farto da soidade, creu que sendo tamén el malo liberaríase do seu peso e atacouse ao “carpe diem”, cun certo control incontrolable. Intentou ser coma eles, cun moderado éxito, só para rematar por descubrir que xa non era quen de quitar esa angustiosa armadura. Entón, nun intento desesperado de por fin á frustración caeu nunha inocente maldade perversa que exerceu de forte bofetada de realidade e, coa súa cabeza no sitio, coa súa mente botando fume, fixo estourar as cadeas que el mesmo construíra, pinchou a burbulla. Con profunda crise, claro. Agora vive consciente e sabe como ser feliz, sen armadura. Se a felicidade é un punto previo á consecución de obxectivos ao que chamamos ilusión, el prefire non chegar á meta, porque é a única forma de alcanzala, e ser feliz. Se busca ser feliz, pero non o é, é porque xa o é, e desta maneira non o é (paradoxo, paradoxo, paradoxo). Acaba de baixar do tren branco e negro e contempla por primeira vez a estación gris. Un apaixonante mundo inmundo de ilusións desilusionantes cheo de despaixón.

Fecundación da

Enerxía coa

Ledicia e coa

Ilusión.

Contradición.

Infinita.

Dicotomía.

Absoluta.

Dualidade.

Esperanzadora.

Exclusiva.

Diversidade

Ascendente.

Descenso

Intergaláctica.

Constelación

Ilegal.

Liberdade

Eterna .

Fugacidade

Quen son? Que pretendo?

Para que serve facer unha presentación nun blog se realmente non hai modo algún de comprobar a veracidade da información? Quero dicir, agora mesmo eu ben podería ser un crocodilo escribindo dende un cybercafé de Nova York para comunicarse coa súa familia (que está no zoo de Lisboa) ou quizais un descendente do Papa Xullo II que quere deixar constancia do seu paso por Pisa nas súas últimas vacacións. Tamén podería ser un mero estudante que quere matar o tempo dende algún lugar alonxado da súa casa. Nas vosas mans está decidir cal das tres versións crer. Eu metería os meus cartos á do crocodilo.

Para que serve definir para que serve un blog se non hai modo algún de saber se esa utilidade definida vai ser prorrogada no tempo? Quero dicir, pode ser que isto sexa parte dunha nota de suicidio sen sabelo ou pode ser que prometa subir contido asiduamente e en dúas semanas estea moi ocupado (ben sexa estudando, facendo cousas de crocodilos ou buscando a un descendente de Miguel Anxo con quen discutir). Ante esta terrible dicotomía quedo en silencio.

Non esperedes gran cousa de min,

Autodiegético.